(για ελληνικά δείτε παρακάτω)

Reading Time: 5 minutes

Weeds. That is, the annoying, resilient plants that grow among the small herbs and compete with them, demanding food and space.

For non-organic agriculture the solution is simple: chemical herbicides. You spray before sowing, kill everything, then plant what you want and relax. Unless you care that these chemicals are connected to many modern diseases or that by getting rid of the annoying weeds, you destroy the soil food web by killing all the beneficial microorganisms in the soil.

It is thanks to these microorganisms (billions in a single handful of healthy soil) that plants can get their food in bioavailable form. And then offer it to us.

What can you do to fight weeds in organic farming? Usually you uproot them one by one by hand before they grow big. This is called weeding or “how to regret becoming an organic farmer”. And it is one of the reasons why the cost of organic is higher. If you practice weeding as a hobby, you can see it as meditation. Breathe in – breathe out, weed in – weed out, – oh how beautiful nature is, tune in for some gratefulness and as soon as the sun starts to burn, go home and get on with your day…

But if there are some acres to weed, if rain is coming (or the sun is burning), if all your joints are sore, while the plants you carefully planted seem to be suffocating, chances are you get frustrated and start thinking that all these people who consider you crazy not to use chemicals, and who bet on your quitting organic farming, might prove right.

This was the situation in the beginning. We had to weed 3 times a year, paying workers to help us – a cost that was hard to cover, especially in the beginning.

But we were stubborn. We looked for alternatives and we found them. There were some issues though… And they sparked a lot of disagreements (nicely put).

We are referring to that ugly weed control fabric, a dark, durable synthetic “textile” that covers the ground between the plants. It prevents light from passing through, so weeds don’t grow.

The following is a summary of our love and hate story with fabric mulch. Read the full first episode here.

Anastasia’s side: “We must save the planet – the soil must be regenerated – no more plastic”

Key arguments:

1. It is plastic (although it is called fabric mulch). And we do not want to use plastic.
2. We are not sure that it lets the soil breathe properly.
3. It’s ugly (yes, this is a serious argument, enough to make someone not want to visit the farm for months)
4. It is expensive

Michalis’s side: “We must have production to live, we are not professional activists here, let’s make a small compromise for a while”

Key arguments:

1. Yes, it is plastic but it does not carry any chemicals at all. After all, it is enduring and you can reuse it for many years, unlike some cheap thin plastics that are torn apart in a few months. In any case, maybe it can be recycled (he promised to search this option).
2. Even if we assume that it somehow prevents the soil from breathing properly, we will leave all the spaces between the planting lines uncovered, this is half of the farm, where nature can thrive freely there.
3. Yes, it is ugly, but you save time and energy to deal with beautiful things.
4. Yes, it costs, but in a year’s time it proves cheaper than paying people to work for you.

Apparently the accused was acquitted due to doubts and hundreds of meters were spread in the field, with gaps between the planting lines.

Up to now it is very effective. We keep searching for sustainable alternatives though and we will certainly keep you posted.

 

_____________________________________________________________________

Ποιό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιό μας στη βιολογική γεωργία;

Τα «ζιζάνια». Δηλαδή τα φυτά που «φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνεις», ανάμεσα στα μικρά βότανα, και τα ανταγωνίζονται διεκδικώντας τροφή και χώρο.

Για τη συμβατική γεωργία η λύση είναι απλή: χημικά ζιζανιοκτόνα. Ραντίζεις πριν σπείρεις, σκοτώνεις τα πάντα, μετά σπέρνεις τα δικά σου και ησυχάζεις. Ησυχάζεις βέβαια μόνο αν δεν σε νοιάζει ότι αυτά τα φυτοφάρμακα συνδέονται με πολλές σύγχρονες ασθένειες και αυτοάνοσα. Όπως και αν δεν σε νοιάζει ότι σκοτώνοντας αυτά που σε ενοχλούν, σκοτώνεις όλoυς τους ωφέλιμους μικροοργανισμούς στο έδαφος.

 

Χάρη στους μικροοργανισμούς αυτούς (δισεκατομμύρια σε μια μόνο χούφτα ζωντανό χώμα) τα φυτά μπορούν να πάρουν την τροφή τους σε μορφή βιοδιαθέσιμη. Και μετά να την δώσουν σε μας.

Ποια είναι η λύση στη βιολογική γεωργία; Συνήθως τα ξεριζώνεις ένα – ένα με το χέρι πριν μεγαλώσουν. Το λεγόμενο ξεχορτάριασμα ή ξεβοτάνισμα ή το «πώς να μετανιώσεις που έγινες βιολογικός αγρότης». Αν το κάνεις σαν χόμπι, μπορείς να το δεις και σαν διαλογισμό. Ένα – ένα χορταράκι, breathe in – breathe out, τι ωραία που είναι η φύση, νιώθεις και λίγη gratefulness και μόλις σταματήσει η πρωινή δροσιά και αρχίσει να καίει ο ήλιος, φεύγεις και συνεχίζεις τη μέρα σου…

Αν όμως έχεις κάποια στρέμματα να απλώνονται μπροστά σου, βροχή να έρχεται (ή τον ήλιο να καίει) τη μέση και τα γόνατά σου να πονάνε και βλέπεις τα φυτά που με φροντίδα φύτεψες να ασφυκτιούν από τους ανταγωνιστές τους και να κινδυνεύει η παραγωγή σου, ε τότε μπορεί να περάσει από το μυαλό σου ότι μπορεί να έχουν και δίκιο όλοι αυτοί που λένε ότι είσαι τρελός που παλεύεις χωρίς χημικά και ότι γρήγορα θα παρατήσεις τη βιολογική γεωργία, όπως τόσοι άλλοι.

Αυτή ήταν η κατάστασή μας στην αρχή. Χρειαζόταν τουλάχιστον 3 φορές το χρόνο ξεχορτάριασμα, και μόλις έφτανες στο τέλος του χωραφιού έπρεπε να ξαναρχίσεις. Δεν προλαβαίναμε μόνοι μας, χρειαζόταν να πληρώνουμε εργάτες, κόστος που ιδίως στην αρχή, δυσκολευόμασταν να καλύψουμε.

Πεισμώσαμε όμως. Και ψάξαμε εναλλακτικές. Τις βρήκαμε. Αλλά είχαν κι αυτές τα θεματάκια τους… Και πυροδότησαν πολλές διαφωνίες (το λέμε κομψά).

Για το πανί εδαφοκάλυψης μιλάμε, ένα σκούρο, ανθεκτικό συνθετικό «ύφασμα» που καλύπτει το έδαφος ανάμεσα στα φυτά. Αυτό εμποδίζει το φως να περάσει κι έτσι δεν μεγαλώνουν αγριόχορτα.

Ακολουθεί περίληψη της αρχής της σχέσης αγάπης και μίσους που διατηρούμε με το γεωύφασμα. Ολόκληρο το πρώτο επεισόδιο εδώ.

Στρατόπεδο Αναστασίας (Δημόσιος κατήγορος): Σύνθημα «στ’ άρματα – στ’ άρματα πρέπει να σώσουμε τον πλανήτη, πρέπει να αναγεννηθεί το έδαφος, όχι άλλο πλαστικό»

Βασικά επιχειρήματα:

1. Είναι πλαστικό (άσχετα αν το λένε γεωύφασμα για να χρυσώσουν το χάπι). Κι εμείς δεν θέλουμε να χρησιμοποιούμε πλαστικό.
2. Δεν είμαστε σίγουροι ότι αφήνει το έδαφος να αναπνεύσει όπως χρειάζεται.
3. Είναι άσχημο (ναι, είναι σοβαρό επιχείρημα αυτό, και λόγος ικανός να αποτρέψει κάποιον για μήνες από το να πηγαίνει στο χωράφι)
4. Είναι ακριβό

Στρατόπεδο Μιχάλη/ Συνήγορος υπεράσπισης: Μιχάλης με σύνθημα «ψυχραιμία, πρέπει να έχουμε και παραγωγή για να ζήσουμε, δεν είμαστε επαγγελματίες ακτιβιστές εδώ πέρα, καλλιεργητές είμαστε, ας κάνουμε μια μικρή υποχώρηση»

Βασικά επιχειρήματα:

1. Ναι, είναι πλαστικό αλλά δεν επιβαρύνει καθόλου το έδαφος με χημικά. Εξάλλου δεν φθείρεται εύκολα και μπορείς να το ξαναχρησιμοποιήσεις για πάρα πολλά χρόνια, σε αντίθεση με κάποια φτηνά λεπτά πλαστικά που σε λίγους μήνες διαλύονται και με το πρώτο αεράκι ανεμίζουν πλαστικά κομμάτια παντού. Σε κάθε περίπτωση ίσως μπορεί να ανακυκλωθεί (ανέλαβε να το ερευνήσει).
2. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι εμποδίζει κάπως το έδαφος να αναπνεύσει, εμείς θα αφήσουμε ακάλυπτα όλα τα σημεία ανάμεσα στις γραμμές φύτευσης, σχεδόν τη μισή επιφάνεια του αγρού. Εκεί ας οργιάσει ελεύθερα η φύση. Πάντως το νερό το διαπερνά.
3. Ναι, είναι άσχημο, αλλά κερδίζεις χρόνο και ενέργεια για ασχοληθείς με όμορφα πράγματα.
4. Ναι, κοστίζει, αλλά η απόσβεση σε σχέση με τα εργατικά έξοδα γίνεται πολύ γρήγορα.

Προφανώς η υπερασπιστική γραμμή υπερίσχυσε, ο κατηγορούμενος απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών και εκατοντάδες μέτρα του απλώθηκαν στο χωράφι. Επιβλήθηκαν κάποιοι περιοριστικοί όροι, αφού το τοποθετήσαμε μόνο γύρω από τα φυτά. Στα υπόλοιπα σημεία αφήσαμε ακάλυπτο το έδαφος, για να αυτοσχεδιάζει η φύση και να υπάρχει ποικιλία.

Μέχρι τώρα φαίνεται πολύ αποτελεσματικό. Συνεχίζουμε να ψάχνουμε πιο βιώσιμες εναλλακτικές όμως, και θα σας κρατάμε ενημερωμένους.

Reading Time: 5 minutes

 

Για Ελληνικά δείτε παρακάτω

1st Panhellenic Congress of Ethnopharmacology – Traditional Therapies (and a nice short film)

A few days ago we participated in the 1st Panhellenic Ethnopharmacology Congress in Athens.

We waited for the information to settle down a bit before sharing it with you (ok, this is 50% truth and 50% excuse for our procrastination – well, Anastasia’s procrastination, Michalis and the rest of the team has other flaws …).

A lot to learn, to see things differently and to realize how much there is still to be researched, confirmed and learned. But we mostly realized how many people love plants and their healing properties, and passionately want to further study them!

The most important take-home message was how urgent it is to gather information on traditional therapies and write it down so that it can be scientifically studied.

This is exactly what the science of ethnopharmacology does: it documents indigenous medical knowledge and scientifically studies natural medicines derived from plants to improve health care.

After all, many active substances used in medicines resulted from this observation of the traditional uses of plants in local communities. Herbal therapists, and especially doctors in antiquity, have thoroughly studied (Hippocrates even proved) the efficacy of medicinal plants. Still, even nowadays, only 1% of worldwide flora has been scientifically studied!

Τraditional knowledge can be a shortcut to facilitate scientific research, although a big part of it has been already lost. People who have learned and remember how natural remedies were used in the past are old. Their family usually doesn’t care enough to document those practices, so all this information disappears when they pass away. And it disappears quickly!

In her presentation at the conference, Assistant Professor of the Department of Pharmacognosy of the Aristotle University of Thessaloniki, Manto Lazari, mentioned that, 10 years ago, researchers in Crete studying the native flora of the area had met more than 150 people that recognized the species and knew how to use them. But two years ago there were less than 50 people to share what they knew. This knowledge is usually shared verbally, it is rarely written down. Younger people though, even if they haven’t moved to big cities, don’t seem to be interested in “saving” this information and practices.

(At this point we inevitably think this is also the case with knowledge on natural farming, natural plant protection, etc, but we ‘d better not raise this topic now)

Two years ago, on a trip to Athens, we got introduced to Mrs Maria, a friend’s friends. Our conversation soon turned to oregano (how could it not?) and we learned that when her mom was a little girl, around 1920-30, in Athens, he had her ears pierced, and her mother put a small oregano stick in the piercing hole to protect it from infections and help it heal!

Overwhelmed by this tip, we started googling for relevant information… And yes, it seems that it wasn’t only Mrs Maria’s mother … Google search directed us to Canada, to an Italian origin, Christina, and her blog post under the title: “Oregano … My mom stuck it in my ears“! She shares her memory of her mother putting oregano sticks in her ears when she was little and her ear piercing was infected, to help it heal! If only we could reach other people all over the world and listen to such stories … (note to self – maybe we should make such a call… after all, the internet is a great place to find people who might remember something or know of others who remember…)

And it is internet again, where we discovered this great short film, based on a true story. “Rosmarinus Officinalis”, directed by Andreas Siadimas, script by Stella Kavadatou. 20 minutes, lots of food for thought! We strongly recommend it! Watch it and then share your natural remedy memories with us!!

_______________________________________________________________

1^ο Πανελλήνιο Συνέδριο Εθνοφαρμακολογίας (Μέρος Α) – Παραδοσιακή θεραπευτική (και μια ωραία ταινία)

Πριν λίγο καιρό συμμετείχαμε στο 1ο πανελλήνιο συνέδριο εθνοφαρμακολογίας στην Αθήνα.

Θέλαμε να κατασταλάξουν λίγο οι πληροφορίες μέσα μας πριν αρχίσουμε να τις μοιραζόμαστε μαζί σας (εντάξει, αυτό είναι 50% αλήθεια και 50% δικαιολογία για την αναβλητικότητά μας – οκ, της Αναστασίας την αναβλητικότητα, ο Μιχάλης και οι υπόλοιποι έχουν άλλα ελαττώματα…).

Μάθαμε πολλά, αναθεωρήσαμε πράγματα που πιστεύαμε, επιβεβαιώσαμε πράγματα που υποψιαζόμασταν, είδαμε πόσα ακόμη υπάρχουν για να ερευνηθούν και να μάθουμε. Και κυρίως είδαμε ότι είμαστε πολύ περισσότεροι απ όσους φαινόμαστε αυτοί που παθιαζόμαστε με τα αρωματικά φυτά και τις θεραπευτικές τους ιδιότητες!

Tο σημαντικότερο συμπέρασμα που κρατήσαμε (take home message στην καθομιλουμένη) ήταν το πόσο επείγει η καταγραφή της γνώσης που έχει απομείνει για την παραδοσιακή θεραπευτική, για να διασωθεί και να μελετηθεί επιστημονικά.

Αυτό ακριβώς κάνει η επιστήμη της εθνοφαρμακολογίας: μελετά τις δράσεις των φυσικών φαρμάκων της παραδοσιακής ιατρικής, τις ερμηνεύει επιστημονικά και αξιοποιεί αυτή τη γνώση για την αντιμετώπιση ασθενειών και τη βελτίωση της ζωής μας.

Εξάλλου πολλές δραστικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στα φάρμακα προέκυψαν από αυτή την παρατήρηση των παραδοσιακών χρήσεων των φυτών στις τοπικές κοινωνίες. Οι βοτανοθεραπευτές και κυρίως οι γιατροί της αρχαιότητας μελέτησαν (ο Ιπποκράτης απέδειξε κιόλας) την αποτελεσματικότητα των φαρμακευτικών φυτών. Ωστόσο μέχρι σήμερα έχει ερευνηθεί επιστημονικά μόνο το 1% των φυτών παγκοσμίως!

Η παραδοσιακή γνώση μπορεί να είναι «οδηγός» για την επιστημονική έρευνα, δυστυχώς όμως σήμερα έχει ήδη χαθεί μεγάλο μέρος της. Οι άνθρωποι που έμαθαν και θυμούνται πώς χρησιμοποιούνται από παλιά οι φυσικές θεραπείες σιγά σιγά φεύγουν από τη ζωή, η γνώση αυτή δεν καταγράφεται, κι έτσι χάνεται. Και χάνεται γρήγορα, όχι αργά.

Στην παρουσίασή της στο συνέδριο η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Τμήματος Φαρμακoγνωσίας ΑΠΘ Μαντώ Λάζαρη, ανέφερε ότι ερευνητές στην Κρήτη που μελετούν την αυτοφυή χλωρίδα της περιοχής, όταν πριν από 10 χρόνια ξεκίνησαν την έρευνά τους, είχαν συναντήσει περισσότερους από 150 ανθρώπους που αναγνώριζαν τα είδη της, τα συνέλεγαν και τα χρησιμοποιούσαν. Πριν από 2 χρόνια δεν υπήρχαν ούτε 50 άνθρωποι που να κατέχουν αυτή τη γνώση. Η γνώση αυτή μεταφέρεται κυρίως προφορικά, αλλά οι νεότεροι άνθρωποι είτε έχουν φύγει από την ύπαιθρο, είτε ακόμη κι αν ζουν εκεί, συνήθως δεν έχουν επαφή με τη φύση και ενδιαφέρον για να καταγράψουν αυτά τα «γιατροσόφια» ώστε να διασωθούν.

(Τώρα εμείς δεν γίνεται να μην σκεφτούμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με τη γνώση για τους παραδοσιακούς, φυσικούς τρόπους καλλιέργειας, της φυσικής προστασίας των φυτών, κλπ, αλλά αυτό είναι για άλλη φορά.)

Πριν από 2 χρόνια, τυχαία, σε ταξίδι στην Αθήνα, μιλήσαμε με την κ. Μαρία, φίλη φίλων. Η κουβέντα έφτασε (εννοείται) στη ρίγανη και μάθαμε ότι όταν η μαμά της ήταν κοριτσάκι, γύρω στα 1920-30, στην Αθήνα, της τρύπησαν τα αυτιά, και για να «ψηθεί η πληγή» χωρίς να μολυνθεί, έβαλαν ξυλάκι από ρίγανη αντί για σκουλαρίκι!

Ενθουσιαστήκαμε, μας φάνηκε όμως λίγο παράξενο και ψάξαμε να δούμε αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στον παντογνώστη google.Έτσι οδηγηθήκαμε στον Καναδά σε μια κοπέλα ιταλικής καταγωγής, την Christina, η οποία έχει γράψει στο blog της ένα άρθρο με τίτλο «Oregano… My mom stuck it in my ears»! Ε, και η δική της μαμά, στην άλλη πλευρά του πλανήτη, όταν μολυνόταν τα αυτιά της από σκουλαρίκια, έβαζε κλαδάκια από ρίγανη! Και τότε ήταν που σκεφτήκαμε πόσο ωραίο θα ήταν να συγκεντρώναμε κι άλλες τέτοιες ιστορίες με φυτά και θεραπείες, εξάλλου σήμερα με το internet δεν υπάρχουν δικαιολογίες… (παρακαλούμε το Τμήμα Προγραμματισμού να το προσθέσει στη λίστα με τα μελλοντικά project …)

Στο internet πάλι ανακαλύψαμε και μια πολύ ωραία ταινία μικρού μήκους, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Σιαδήμα και σενάριο Στέλλας Καβαδάτου, το «Rοsmarinus Οfficinalis Ή Δεντρολίβανος ο Φαρμακευτής». Βασίζεται σε πραγματική ιστορία, 20 δυνατά λεπτά, πολλή τροφή για σκέψη! Δείτε την και μετά στείλτε μας ό,τι θυμάστε από γιατροσόφια!

 

 

 

Reading Time: 4 minutes

 

Για Ελληνικά δείτε παρακάτω

 

We read somewhere* that if a plane leaves Los Angeles το New York City and the pilot moves the nose of the plane just 3.5 degrees to the south, the plane will land in Washington instead of New York! Such a small change leads hundreds of miles away from where it would otherwise land. As if to say that a small change gradually leads to a far greater one.

This is what we think with every drop of olive oil with oregano essential oil that falls into our plate.

Little by little, drop by drop, we can slow down and build day-to-day habits that lead us where we want to go. Be it better health, better mood, seeing more of our friends, learning a foreign language, running a marathon, small, simple changes in our habits make a big difference. Drop by drop, day by day we are getting closer to our best version. Slowly but steadily.

After all, as Durant said “We are what we repeatedly do. Excellence, then, not an act, but a habit” (credits to google for the source).

What we love in these little drops of our mix?

First, its taste and therapeutic properties. Actually it has been awarded with the Gold Specialist Awards in Gourmet Exhibition 2021 and the Gold Medal in Singapore Taste Awards 2019 for its taste as well as with the Health and Nutrition Award 2018, for its high polyphenols and antioxidants, which contribute to a balanced diet.

Then, there is the surprise when someone sees it for the first time: “Is this food or medicine?”, to realise within seconds: ​​it is both food and “medicine”. Like any real food that nurtures us, as Hippocrates said.

And we like to remind ourselves of that. That despite the lack of time and everyday stress, we deserve some time each day to slow down, take care of ourselves and others, to nourish ourselves with good food and good relationships. Drop by drop, step by step.

So, every drop of this mixture is a small valuable “step” of polyphenols and antioxidants to “lift us up” with delicate flavours from greek fields. Little by little every day.

 

You can find our blend of ultra virgin organic cold-pressed olive oil with our organic oregano essential oil at our eshop and selected partners.

 

* Somewhere = during a random internet search. Then we searched further and discovered that that the original source was the book “Atomic Habits – An Easy & Proven Way to Build Good Habits & Break Bad Ones ”by James Clear”. We haven’t read it yet, but it seems interesting, and it’s available here:

https://penguinrandomhouseeducation.com/book/?isbn=9780735211292

 

__________________________________________________________________

Κάπου* είχαμε διαβάσει ότι κατά την απογείωση ενός αεροπλάνου που ξεκινάει από το Λος Άντζελες για τη Ν. Υόρκη, αν ο πιλότος στρέψει το σκάφος ελάχιστες μοίρες νότια, η διαφορά στην τελική πορεία θα είναι τόσο μεγάλη που αντί για τη Ν. Υόρκη θα καταλήξει στην Ουάσινγκτον! Μια μικρή απόκλιση δηλαδή οδηγεί εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από εκεί που θα πήγαινε. Σαν να λέμε ότι μια μικρή αλλαγή οδηγεί σταδιακά σε μια πολύ μεγαλύτερη.

Αυτό θυμόμαστε με κάθε σταγόνα από το ελαιόλαδο με αιθέριο έλαιο ρίγανης που πέφτει στο φαγητό μας.

Ότι δηλαδή λίγο – λίγο, σταγόνα – σταγόνα, μπορούμε να χτίσουμε μέρα με τη μέρα μια καθημερινότητα με συνήθειες που μας οδηγούν εκεί που θέλουμε να πάμε. Είτε είναι η καλύτερη υγεία, η καλύτερη διάθεση, το να βλέπουμε περισσότερο τους φίλους μας, να μάθουμε μια ξένη γλώσσα, να τρέξουμε μαραθώνιο, οι μικρές, απλές αλλαγές στις συνήθειές μας είναι που κάνουν σιγά σιγά τη μεγάλη διαφορά, όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι. Σταγόνα τη σταγόνα, μέρα με τη μέρα ερχόμαστε σιγά σιγά πιο κοντά στην καλύτερη εκδοχή μας.

Και όπως είπε και ο Durant “We are what we repeatedly do. Excellence, then, is not an act, but a habit” (credits στο google search για την ανακάλυψη της πηγής). Περίπου δηλαδή ότι είμαστε αυτό που κάνουμε κατ’ επανάληψη. Η αριστεία επομένως δεν είναι μια πράξη αλλά μια συνήθεια.

Και οι «στραβοτιμονιές» μέσα στο πρόγραμμα είναι, αλλά αν ξέρουμε πού βλέπει η πυξίδα, είναι αλλιώς.

Μας αρέσει που ο συνδυασμός αυτός παντρεύει γεύση και θεραπευτικές ιδιότητες. Και έχει βραβευθεί και για τα δύο. Έχει διακριθεί με την ανώτατη διάκριση (Gold Medal) στα Singapore Taste Awards 2019 και με χρυσό βραβείο στα Specialist Awards της Gourmet Exhibition 2021 για τη γεύση του αλλά και με το Health and Nutrition Αward 2018 για τα υψηλά επίπεδα σε πολυφαινόλες και αντιοξειδωτικά, τα οποία συμβάλλουν σε μια ισορροπημένη διατροφή.

Μας αρέσει και το ξάφνιασμα που προκαλεί: «τώρα αυτό είναι φαγητό ή φάρμακο;» για να έρθει μόνη της η απάντηση: είναι και φαγητό αλλά και «φάρμακο». Όπως εξάλλου κάθε φαγητό που μας τρέφει πραγματικά, που λέει και ο Ιπποκράτης.

Και μας αρέσει να το θυμίζουμε αυτό στον εαυτό μας. Ότι μέσα σε όλα τα «δεν έχω χρόνο» και «δεν προλαβαίνω» που λέμε, αξίζουμε λίγο χρόνο κάθε μέρα για να μας φροντίσουμε, να μας «θρέψουμε». Λίγο λίγο, διεκδικώντας το χρόνο για τη φροντίδα.

Σε κάθε σταγόνα από το μείγμα αυτό, έχουμε κλείσει ένα μικρό «σκαλοπατάκι» με πολυφαινόλες και αντιοξειδωτικά για να «ανεβαίνουμε» λίγο λίγο κάθε μέρα. Και λίγη φροντίδα με λεπτή γεύση που παντρεύει ένα εξαιρετικά εξαιρετικά παρθένο βιολογικό μονοποικιλιακό ελαιόλαδο ψυχρής έκθλιψης, με το βιολογικό αιθέριο έλαιο ρίγανης που παράγουμε ειδικά για αυτό το μείγμα.

Μπορείτε να το βρείτε στο eshop μας και σε επιλεγμένους συνεργάτες.

 

* Κάπου = σε κάποιο τυχαίο ψάξιμο στο διαδίκτυο προέκυψε η πληροφορία, μας έκανε εντύπωση, τη συγκρατήσαμε και τώρα που το ψάξαμε περισσότερο είδαμε ότι η αρχική πηγή είναι το βιβλίο “Atomic Habits – An Easy & Proven Way to Build Good Habits & Break Bad Ones” του James Clear ”. Εμείς δεν το έχουμε διαβάσει, αλλά φαίνεται ενδιαφέρον, και είναι διαθέσιμο εδώ:

https://penguinrandomhouseeducation.com/book/?isbn=9780735211292

 

 

 

 

Reading Time: 4 minutes

 

Για Ελληνικά δείτε παρακάτω.

We just cut this giant lemon from a lemon tree that has been growing on its own, for decades now, in the backyard of a little house we love, in a small village near Preveza. The only water it gets is from the rain, and the only care comes from the soil underneath. It has so little, and yet it is everything it needs to offer us more than we need. We keep gazing at the tree, while holding the giant lemon, wondering about all this unknown life unfolding beneath our feet, in the ground.

In a spoonful of soil, we can normally find more microorganisms than the human population of the entire planet. When you first hear it, it scares you a bit. You might also feel disgusted. What is more, you have heard about all these fungicides and bactericides and probably think “if we have created so many weapons, then these tiny creatures must for sure be enemies we have to attack”. And of course, you visit the expert to ask for help.

Now, if the expert is knowledgeable (and not like these doctors that prescribe antibiotics for the simple flu), he will tell you that it is exactly these microorganisms that “do the job”, that they are the ones that feed the plants with all the nutrients and energy they need.
And that the health of the soil (and our health also, but, as we said, this is a different story) lies in balance. If something is causing damage, it is because there is no counterweight to strike the needed balance.
And that the more microorganisms in the soil (as in our body, but this is a different story), the more alive the soil is, and the better it can nourish the trees, the plants, and therefore us.
So, what do we do?
A. We buy every –cide, in the market and start spraying, showing no mercy for the fungi, the bacteria, the little worms, the lichens etc
B. We keep looking at the giant lemon in our hand, next to the abandoned lemon tree, thinking that it relies only on rain and on this silent, unseen world working unstoppably under our feet, around its roots, on the network of worms, fungi, bacteria and all the other microorganisms that feed it with vitamins, minerals, enzymes and everything else this tree needs to offer us giant lemons like this one. And at the same time we wonder if we could get more beneficial microorganisms (and even more) to set a balance so that nothing can occupy more space than it is needed.

If you managed to read so far, you already know if the right answer is A or B. And if you too wonder about the network, then yes, we can help it grow in balance around the roots of the plants, so that we don’t have to bombard it as soon something tries to expand unreasonably. How? Just stay tuned!

________________________________________________________________

Αυτό το τεράστιο λεμόνι μόλις κόπηκε από μια λεμονιά που μεγαλώνει μόνη της, δεκαετίες τώρα, στην πίσω αυλή ενός αγαπημένου μας σπιτιού σε μια παραλία της Πρέβεζας. Χωρίς νερό, εκτός από της βροχής και χωρίς άλλη φροντίδα εκτός από αυτήν που δέχεται από το έδαφος στις ρίζες της. Έχει ελάχιστα δηλαδή, κι όμως είναι όλα όσα χρειάζεται για να μας προσφέρει περισσότερα απ΄ όσα εμείς χρειαζόμαστε. Την περιεργαζόμαστε, ενώ κρατάμε το τεράστιο λεμόνι στα χέρια μας και απορούμε για όλα αυτά τα άγνωστα που συμβαίνουν κάτω από τα πόδια μας, στις ρίζες της, μέσα στο έδαφος.

Σε μια κουταλιά χώμα ζουν κανονικά περισσότεροι μικροοργανισμοί από τον ανθρώπινο πληθυσμό ολόκληρου του πλανήτη. Στην αρχή το ακούς και τρομάζεις, και σιχαίνεσαι και λίγο. Έχεις ακούσει και για όλα τα μυκητοκτόνα και τα βακτηριοκτόνα που κυκλοφορούν, και λες «για να έχουμε φτιάξει τόσα όπλα, σίγουρα θέλουν εξόντωση αυτοί οι μικροσκοπικοί εχθροί». Και φυσικά τρέχεις στο γεωπόνο για να τους εξολοθρεύσεις.

Αν ο γεωπόνος όμως είναι ενημερωμένος (και όχι σαν αυτούς τους γιατρούς που συνταγογραφούν αντιβιοτικά για ένα απλό συνάχι) θα σου πει ότι αυτοί οι μικροοργανισμοί είναι που κάνουν όλη τη «δουλειά», αυτοί μεταφέρουν στις ρίζες τα θρεπτικά συστατικά και την ενέργεια που χρειάζονται τα φυτά.

Και ότι όσο περισσότεροι μικροοργανισμοί ζουν στο χώμα (όπως και στο σώμα μας, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα), τόσο πιο ζωντανό είναι το έδαφος και τόσο καλύτερα μπορεί να θρέψει τα φυτά, τα δέντρα, και άρα κι εμάς.

Και ότι η υγεία του εδάφους (και η δική μας, θα συμπληρώναμε εμείς, αλλά είπαμε, αυτό είναι άλλη κουβέντα) βρίσκεται στην ισορροπία. Άρα κάτι που κάνει ζημιά, έχει γίνει βλαβερό επειδή λείπει το αντιστάθμισμα που χρειάζονται για να υπάρξει ισορροπία.

Τι κάνουμε επομένως;
Α. Αγοράζουμε ότι –κτόνο βρούμε μπροστά μας και ψεκάζουμε ανελέητα να μη μείνει ρουθούνι από μύκητες, βακτήρια, σκουληκάκια, αρθρόποδα, λειχήνες κλπ.
Β. Καθόμαστε και κοιτάμε μια το τεράστιο λεμόνι στο χέρι μας, μια την παρατημένη τη λεμονιά και σκεφτόμαστε ότι η παρέα που τη φροντίζει είναι αυτός ο κόσμος κάτω από τα πόδια μας, γύρω από τις ρίζες της, το δίκτυο από τους αόρατους στα μάτια μας μύκητες, τα βακτήρια, τα σκουληκάκια και όλα τα άλλα – άκια που της δίνουν βιταμίνες, αμινοξέα, ένζυμα και όλα τα άλλα που χρειάζεται για να φτιάχνει τεράστια λεμόνια σαν αυτό. Και ταυτόχρονα αναρωτιόμαστε αν μπορούμε να κουβαλήσουμε κι άλλους ωφέλιμους μικροοργανισμούς (κι ακόμη περισσότερους) να στριμωχτούν καλά, να γίνουν μια ωραία ατμόσφαιρα (να γίνουν) και να μη μπορεί κανένας να έχει περισσότερο χώρο απ’ ό,τι χρειάζεται. Για να μη μας χαλάει την ισορροπία δηλαδή και μας πουλάνε –κτόνα που κάνουν και το πιο ζωντανό έδαφος, σκόνη.

Όσοι αντέξατε να διαβάσετε μέχρι εδώ, έχετε καταλάβει αν η σωστή απάντηση είναι το Α ή το Β. Και αν αναρωτηθήκατε κι εσείς μαζί μας, σας λέμε ότι, ναι, μπορούμε να βοηθήσουμε αυτό το αόρατο δίκτυο να μεγαλώνει σε ισορροπία γύρω από τις ρίζες των φυτών και να μη χρειάζεται να το δυναμιτίζουμε μόλις κάτι παίρνει παραπάνω αέρα και πάει να «καπελώσει» τους συγκατοίκους του. Το πώς, σε επόμενο επεισόδιο όμως!

 

Reading Time: 2 minutes

 

Για ελληνικά δείτε παρακάτω

 

It is International Day for Biodiversity today, and these are two sage varieties enjoying the sun in our field. Salvia Officinalis with the purple flowers and Salvia fruticosa with the pink ones.

 

Same family, similar properties, but different smell and looks. Nature’s diversity is its way to adjust, develop, it is its mechanism against extinction. Exactly like a bank portfolio should be diversified in case a stock fails! *

And our clever intensive agriculture has caused the loss of such a big part of biodiversity – but better not touch this issue now.

Most of the flowers in the picture are already distilled now.

Farmer’s diary note: 45 kg of Salvia Officinalis produced 7 ml of essential oil (for Michalis’s experiments) and 20 kg of Salvia Fruticosa produced approx 80 litres of hydrosol (new product – stay tuned!!)

*We loved this line that we read recently in one of our favourite books “Hydrosols, The next aromatherapy” by Susan Catty, who quotes Kenny Ausubel in “Seeds of Change”.

___________________________________________________________

 

Διεθνής ημέρα βιοποικιλότητας σήμερα, και αυτές είναι δύο ποικιλίες φασκόμηλου, που λιάζονταν στο χωράφι μας πριν λίγες μέρες. Salvia officinalis η μία, αυτή με το έντονο μωβ χρώμα, Salvia fruticosa (ελληνικό φασκόμηλο) η άλλη, με το ανοιχτό ροζ.

Αν και στην ίδια οικογένεια, με παρεμφερείς ιδιότητες, έχουν διαφορετικό άρωμα και μοιάζουν ελάχιστα μεταξύ τους. Η ποικιλία στη φύση (αυτή που έχουμε χάσει τις τελευταίες δεκαετίες με τις μονοκαλλιέργειες, την εντατική γεωργία κλπ –αλλά ας μην το πιάσουμε αυτό το θέμα τώρα) είναι ο μηχανισμός της για να προσαρμόζεται, να εξελίσσεται, και να παραμένει ζωντανή. Όπως πχ ένα χαρτοφυλάκιο τραπεζικών μετοχών πρέπει να έχει ποικιλία ώστε αν «πέσει» μια μετοχή να τη στηρίξουν οι άλλες, ακριβώς αυτό κάνει και η φύση! *

 

Τώρα που μιλάμε, έχουν ήδη αποσταχθεί όσα φυτά ήταν ανθισμένα. Η fruticosa έγινε ανθόνερο – υδροδιάλυμα και η officinalis έγινε αιθέριο έλαιο για τα πειράματα του Μιχάλη.

Σημείωση αγροτικού ημερολογίου: τα 45 κιλά φασκόμηλο officinalis έδωσαν 7 ml αιθέριο έλαιο και τα 20 κιλά fruticosa έδωσαν περίπου 80 λίτρα ανθόνερο (νέο προϊόν – μείνετε συντονισμένοι)

*Η πετυχημένη παρομοίωση της φύσης με τραπεζικό χαρτοφυλάκιο δεν είναι δική μας – τη διαβάσαμε πρόσφατα στο αγαπημένο “Hydrosols – The next aromatherapy” της Suzanne Catty, και η πατρότητα ανήκει στον Kenny Ausubel -“Seeds of Change”.

______________________________________________________________________