Monthly Archives: May, 2020

The Sage Effect – can herbs sing?

May 11th, 2020 Posted by Floral water/ Hydrosol, Uncategorized, We 0 thoughts on “The Sage Effect – can herbs sing?”

Reading Time: 3 minutes

sage

(Για ελληνικά δείτε παρακάτω)

While harvesting sage this morning for our floral water, something happened and we felt like listening to Greek folk music from Epirus on Spotify… Lament songs to be precise.

It could be because of Michalis’ memories from Epirus as a child, or me, remembering the dances in Vovousa festival last summer, the fact is that we almost ended up dancing in the middle of the field, amidst the sage plants. Which is kind of strange because we rarely agree when it comes to music. It was getting hot though, so we left the party for some other time.

Then Michalis told me that in Epirus people use to sing lament songs even in weddings, feeling that each wedding is a kind of small “death”, a separation. “These people from Epirus are crazy”, I silently thought. But weird as it stroke me, it kind of started to make sense as I kept on thinking about it while harvesting the sage.

It resonated somehow with how I was feeling at the moment, cutting the sage flowers, separating them from their roots, preparing them for distillation, so that we can have their essential oil and floral water.

And then I understood what Alexandros Gousiaris meant when he asked his cousin to play “separation music” to their tomato plants before harvesting, in the excellent documentary “When Tomatoes Met Wagner ” … (go and see it those of you who haven’t !)

 

And then, there is Christopher King of course. Who came to Epirus all the way from New York because of the laments. And he even wrote a book about it. Telling us how this music is healing, how it makes people feel as one. We as locals often can’t see what a visitor’s experience can grasp, and we probably can’t relate to this almost mystical side of these songs. “While you live, shine” is a documentary about his journey into this music.

 

Still, even though my childhood memories include more uplifting musical tones, I admit that there is something in these pentatonic scales that calms you, makes you feel that you belong to something bigger, and help you see separation as part of a chain that is going to be continued with life. Whether we want it or not.
Maybe there is a reason why sage is called the herb of immortality.

 

sage

Εκεί που κόβαμε τα φασκόμηλα σήμερα το πρωί για να αποστάξουμε το ανθόνερό μας, κάτι μας έπιασε ξαφνικά και αρχίσαμε να ακούμε ηπειρώτικα (Πετρολούκα Χαλκιά συγκεκριμένα) στο spotify

Λίγο που ξύπνησε η ηπειρώτικη φλέβα του Μιχάλη, λίγο που θυμήθηκα εγώ τα γλέντια στη Βωβούσα το καλοκαίρι, κι εκεί που σπάνια συμφωνούμε στη μουσική, έτοιμοι ήμασταν να αρχίσουμε να χορεύουμε πωγωνήσια ανάμεσα στα φασκόμηλα πρωινιάτικα. Άρχιζε να καίει ο ήλιος όμως κι αφήσαμε το γλέντι για άλλη φορά.

Μετά μου θύμισε ο Μιχάλης ότι στους Ηπειρώτικους γάμους τραγουδάνε μοιρολόγια, επειδή είναι, λέει, τραγούδια του αποχωρισμού, λέει, και αποχωρίζονται οι νιόπαντροι από τις οικογένειες, λέει. Βλέπουν, λέει, το γάμο σαν ένα μικρό θάνατο, όπως και την ξενιτιά… «Είναι τρελοί αυτοί οι Ηπειρώτες» φωνάζει το θρακιώτικο αίμα μέσα μου. Αλλά κάπως, κάτι γίνεται και σκέφτομαι ότι και τα φασκόμηλά μας τώρα τα χωρίζουμε από τις «μάνες» (έτσι λένε τα μητρικά φυτά στην αγροτική γλώσσα). Κι εμείς μετά τα αποχωριζόμαστε για να τα πάμε για απόσταξη… (Το ότι αρχίζει να μου φαίνεται λογικό το μοιρολόι στο γάμο αρχίζει να με ανησυχεί.)

Τώρα κατάλαβα τι εννοούσε ο Αλέξανδρος Γκουσιάρης στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου «Όταν ο Wagner συνάντησε τις ντομάτες» που πείραζε τον ξάδερφό του, να βάλει του αποχωρισμού τραγούδια στις ντομάτες για να τις κόψουν.. (όσοι δεν το είδατε να το δείτε!)

Και αν μερακλωθήκατε λιγάκι όπως εμείς, τα λέει πολύ καλύτερα ένας νεοϋορκέζος που ήρθε στην Ελλάδα για να ακούσει Ηπειρώτικα μοιρολόγια, ο Christopher King. Όχι μόνο ήρθε, ξαναήρθε, και έγραψε και ολόκληρο βιβλίο για τα Ηπειρώτικα μοιρολόγια, και γυρίστηκε και ντοκιμαντέρ για την πορεία του αυτή, το “Όσο ζης, φαίνου

Εκείνος είναι ξένος, έχει τον ενθουσιασμό του επισκέπτη και βλέπει έντονα στην Ηπειρώτικη μουσική μια μυστηριακή διάσταση που εμείς εδώ μάλλον δεν πολυ-νιώθουμε. Κι όμως, ακόμη και η Θρακιώτικη πλευρά μου συμφωνεί, ότι κάτι έχουν αυτοί οι σκοποί, οι μακρόσυρτοι, με τα γυρίσματα και τις αναπνοές τους, που αν αφεθείς, κάπως σε μαλακώνουνε μέσα, σε γιατρεύουνε, σε ενώνουν με κάτι που κάνει κάθε αποχωρισμό να φαίνεται σαν κρίκος μια αλυσίδας που θα συνεχιστεί με ζωή, θέλουμε δε θέλουμε.