(για ελληνικά δείτε παρακάτω)

Reading Time: 5 minutes

Weeds. That is, the annoying, resilient plants that grow among the small herbs and compete with them, demanding food and space.

For non-organic agriculture the solution is simple: chemical herbicides. You spray before sowing, kill everything, then plant what you want and relax. Unless you care that these chemicals are connected to many modern diseases or that by getting rid of the annoying weeds, you destroy the soil food web by killing all the beneficial microorganisms in the soil.

It is thanks to these microorganisms (billions in a single handful of healthy soil) that plants can get their food in bioavailable form. And then offer it to us.

What can you do to fight weeds in organic farming? Usually you uproot them one by one by hand before they grow big. This is called weeding or “how to regret becoming an organic farmer”. And it is one of the reasons why the cost of organic is higher. If you practice weeding as a hobby, you can see it as meditation. Breathe in – breathe out, weed in – weed out, – oh how beautiful nature is, tune in for some gratefulness and as soon as the sun starts to burn, go home and get on with your day…

But if there are some acres to weed, if rain is coming (or the sun is burning), if all your joints are sore, while the plants you carefully planted seem to be suffocating, chances are you get frustrated and start thinking that all these people who consider you crazy not to use chemicals, and who bet on your quitting organic farming, might prove right.

This was the situation in the beginning. We had to weed 3 times a year, paying workers to help us – a cost that was hard to cover, especially in the beginning.

But we were stubborn. We looked for alternatives and we found them. There were some issues though… And they sparked a lot of disagreements (nicely put).

We are referring to that ugly weed control fabric, a dark, durable synthetic “textile” that covers the ground between the plants. It prevents light from passing through, so weeds don’t grow.

The following is a summary of our love and hate story with fabric mulch. Read the full first episode here.

Anastasia’s side: “We must save the planet – the soil must be regenerated – no more plastic”

Key arguments:

1. It is plastic (although it is called fabric mulch). And we do not want to use plastic.
2. We are not sure that it lets the soil breathe properly.
3. It’s ugly (yes, this is a serious argument, enough to make someone not want to visit the farm for months)
4. It is expensive

Michalis’s side: “We must have production to live, we are not professional activists here, let’s make a small compromise for a while”

Key arguments:

1. Yes, it is plastic but it does not carry any chemicals at all. After all, it is enduring and you can reuse it for many years, unlike some cheap thin plastics that are torn apart in a few months. In any case, maybe it can be recycled (he promised to search this option).
2. Even if we assume that it somehow prevents the soil from breathing properly, we will leave all the spaces between the planting lines uncovered, this is half of the farm, where nature can thrive freely there.
3. Yes, it is ugly, but you save time and energy to deal with beautiful things.
4. Yes, it costs, but in a year’s time it proves cheaper than paying people to work for you.

Apparently the accused was acquitted due to doubts and hundreds of meters were spread in the field, with gaps between the planting lines.

Up to now it is very effective. We keep searching for sustainable alternatives though and we will certainly keep you posted.

 

_____________________________________________________________________

Ποιό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιό μας στη βιολογική γεωργία;

Τα «ζιζάνια». Δηλαδή τα φυτά που «φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνεις», ανάμεσα στα μικρά βότανα, και τα ανταγωνίζονται διεκδικώντας τροφή και χώρο.

Για τη συμβατική γεωργία η λύση είναι απλή: χημικά ζιζανιοκτόνα. Ραντίζεις πριν σπείρεις, σκοτώνεις τα πάντα, μετά σπέρνεις τα δικά σου και ησυχάζεις. Ησυχάζεις βέβαια μόνο αν δεν σε νοιάζει ότι αυτά τα φυτοφάρμακα συνδέονται με πολλές σύγχρονες ασθένειες και αυτοάνοσα. Όπως και αν δεν σε νοιάζει ότι σκοτώνοντας αυτά που σε ενοχλούν, σκοτώνεις όλoυς τους ωφέλιμους μικροοργανισμούς στο έδαφος.

 

Χάρη στους μικροοργανισμούς αυτούς (δισεκατομμύρια σε μια μόνο χούφτα ζωντανό χώμα) τα φυτά μπορούν να πάρουν την τροφή τους σε μορφή βιοδιαθέσιμη. Και μετά να την δώσουν σε μας.

Ποια είναι η λύση στη βιολογική γεωργία; Συνήθως τα ξεριζώνεις ένα – ένα με το χέρι πριν μεγαλώσουν. Το λεγόμενο ξεχορτάριασμα ή ξεβοτάνισμα ή το «πώς να μετανιώσεις που έγινες βιολογικός αγρότης». Αν το κάνεις σαν χόμπι, μπορείς να το δεις και σαν διαλογισμό. Ένα – ένα χορταράκι, breathe in – breathe out, τι ωραία που είναι η φύση, νιώθεις και λίγη gratefulness και μόλις σταματήσει η πρωινή δροσιά και αρχίσει να καίει ο ήλιος, φεύγεις και συνεχίζεις τη μέρα σου…

Αν όμως έχεις κάποια στρέμματα να απλώνονται μπροστά σου, βροχή να έρχεται (ή τον ήλιο να καίει) τη μέση και τα γόνατά σου να πονάνε και βλέπεις τα φυτά που με φροντίδα φύτεψες να ασφυκτιούν από τους ανταγωνιστές τους και να κινδυνεύει η παραγωγή σου, ε τότε μπορεί να περάσει από το μυαλό σου ότι μπορεί να έχουν και δίκιο όλοι αυτοί που λένε ότι είσαι τρελός που παλεύεις χωρίς χημικά και ότι γρήγορα θα παρατήσεις τη βιολογική γεωργία, όπως τόσοι άλλοι.

Αυτή ήταν η κατάστασή μας στην αρχή. Χρειαζόταν τουλάχιστον 3 φορές το χρόνο ξεχορτάριασμα, και μόλις έφτανες στο τέλος του χωραφιού έπρεπε να ξαναρχίσεις. Δεν προλαβαίναμε μόνοι μας, χρειαζόταν να πληρώνουμε εργάτες, κόστος που ιδίως στην αρχή, δυσκολευόμασταν να καλύψουμε.

Πεισμώσαμε όμως. Και ψάξαμε εναλλακτικές. Τις βρήκαμε. Αλλά είχαν κι αυτές τα θεματάκια τους… Και πυροδότησαν πολλές διαφωνίες (το λέμε κομψά).

Για το πανί εδαφοκάλυψης μιλάμε, ένα σκούρο, ανθεκτικό συνθετικό «ύφασμα» που καλύπτει το έδαφος ανάμεσα στα φυτά. Αυτό εμποδίζει το φως να περάσει κι έτσι δεν μεγαλώνουν αγριόχορτα.

Ακολουθεί περίληψη της αρχής της σχέσης αγάπης και μίσους που διατηρούμε με το γεωύφασμα. Ολόκληρο το πρώτο επεισόδιο εδώ.

Στρατόπεδο Αναστασίας (Δημόσιος κατήγορος): Σύνθημα «στ’ άρματα – στ’ άρματα πρέπει να σώσουμε τον πλανήτη, πρέπει να αναγεννηθεί το έδαφος, όχι άλλο πλαστικό»

Βασικά επιχειρήματα:

1. Είναι πλαστικό (άσχετα αν το λένε γεωύφασμα για να χρυσώσουν το χάπι). Κι εμείς δεν θέλουμε να χρησιμοποιούμε πλαστικό.
2. Δεν είμαστε σίγουροι ότι αφήνει το έδαφος να αναπνεύσει όπως χρειάζεται.
3. Είναι άσχημο (ναι, είναι σοβαρό επιχείρημα αυτό, και λόγος ικανός να αποτρέψει κάποιον για μήνες από το να πηγαίνει στο χωράφι)
4. Είναι ακριβό

Στρατόπεδο Μιχάλη/ Συνήγορος υπεράσπισης: Μιχάλης με σύνθημα «ψυχραιμία, πρέπει να έχουμε και παραγωγή για να ζήσουμε, δεν είμαστε επαγγελματίες ακτιβιστές εδώ πέρα, καλλιεργητές είμαστε, ας κάνουμε μια μικρή υποχώρηση»

Βασικά επιχειρήματα:

1. Ναι, είναι πλαστικό αλλά δεν επιβαρύνει καθόλου το έδαφος με χημικά. Εξάλλου δεν φθείρεται εύκολα και μπορείς να το ξαναχρησιμοποιήσεις για πάρα πολλά χρόνια, σε αντίθεση με κάποια φτηνά λεπτά πλαστικά που σε λίγους μήνες διαλύονται και με το πρώτο αεράκι ανεμίζουν πλαστικά κομμάτια παντού. Σε κάθε περίπτωση ίσως μπορεί να ανακυκλωθεί (ανέλαβε να το ερευνήσει).
2. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι εμποδίζει κάπως το έδαφος να αναπνεύσει, εμείς θα αφήσουμε ακάλυπτα όλα τα σημεία ανάμεσα στις γραμμές φύτευσης, σχεδόν τη μισή επιφάνεια του αγρού. Εκεί ας οργιάσει ελεύθερα η φύση. Πάντως το νερό το διαπερνά.
3. Ναι, είναι άσχημο, αλλά κερδίζεις χρόνο και ενέργεια για ασχοληθείς με όμορφα πράγματα.
4. Ναι, κοστίζει, αλλά η απόσβεση σε σχέση με τα εργατικά έξοδα γίνεται πολύ γρήγορα.

Προφανώς η υπερασπιστική γραμμή υπερίσχυσε, ο κατηγορούμενος απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών και εκατοντάδες μέτρα του απλώθηκαν στο χωράφι. Επιβλήθηκαν κάποιοι περιοριστικοί όροι, αφού το τοποθετήσαμε μόνο γύρω από τα φυτά. Στα υπόλοιπα σημεία αφήσαμε ακάλυπτο το έδαφος, για να αυτοσχεδιάζει η φύση και να υπάρχει ποικιλία.

Μέχρι τώρα φαίνεται πολύ αποτελεσματικό. Συνεχίζουμε να ψάχνουμε πιο βιώσιμες εναλλακτικές όμως, και θα σας κρατάμε ενημερωμένους.

Reading Time: 5 minutes

 

Για Ελληνικά δείτε παρακάτω

1st Panhellenic Congress of Ethnopharmacology – Traditional Therapies (and a nice short film)

A few days ago we participated in the 1st Panhellenic Ethnopharmacology Congress in Athens.

We waited for the information to settle down a bit before sharing it with you (ok, this is 50% truth and 50% excuse for our procrastination – well, Anastasia’s procrastination, Michalis and the rest of the team has other flaws …).

A lot to learn, to see things differently and to realize how much there is still to be researched, confirmed and learned. But we mostly realized how many people love plants and their healing properties, and passionately want to further study them!

The most important take-home message was how urgent it is to gather information on traditional therapies and write it down so that it can be scientifically studied.

This is exactly what the science of ethnopharmacology does: it documents indigenous medical knowledge and scientifically studies natural medicines derived from plants to improve health care.

After all, many active substances used in medicines resulted from this observation of the traditional uses of plants in local communities. Herbal therapists, and especially doctors in antiquity, have thoroughly studied (Hippocrates even proved) the efficacy of medicinal plants. Still, even nowadays, only 1% of worldwide flora has been scientifically studied!

Τraditional knowledge can be a shortcut to facilitate scientific research, although a big part of it has been already lost. People who have learned and remember how natural remedies were used in the past are old. Their family usually doesn’t care enough to document those practices, so all this information disappears when they pass away. And it disappears quickly!

In her presentation at the conference, Assistant Professor of the Department of Pharmacognosy of the Aristotle University of Thessaloniki, Manto Lazari, mentioned that, 10 years ago, researchers in Crete studying the native flora of the area had met more than 150 people that recognized the species and knew how to use them. But two years ago there were less than 50 people to share what they knew. This knowledge is usually shared verbally, it is rarely written down. Younger people though, even if they haven’t moved to big cities, don’t seem to be interested in “saving” this information and practices.

(At this point we inevitably think this is also the case with knowledge on natural farming, natural plant protection, etc, but we ‘d better not raise this topic now)

Two years ago, on a trip to Athens, we got introduced to Mrs Maria, a friend’s friends. Our conversation soon turned to oregano (how could it not?) and we learned that when her mom was a little girl, around 1920-30, in Athens, he had her ears pierced, and her mother put a small oregano stick in the piercing hole to protect it from infections and help it heal!

Overwhelmed by this tip, we started googling for relevant information… And yes, it seems that it wasn’t only Mrs Maria’s mother … Google search directed us to Canada, to an Italian origin, Christina, and her blog post under the title: “Oregano … My mom stuck it in my ears“! She shares her memory of her mother putting oregano sticks in her ears when she was little and her ear piercing was infected, to help it heal! If only we could reach other people all over the world and listen to such stories … (note to self – maybe we should make such a call… after all, the internet is a great place to find people who might remember something or know of others who remember…)

And it is internet again, where we discovered this great short film, based on a true story. “Rosmarinus Officinalis”, directed by Andreas Siadimas, script by Stella Kavadatou. 20 minutes, lots of food for thought! We strongly recommend it! Watch it and then share your natural remedy memories with us!!

_______________________________________________________________

1^ο Πανελλήνιο Συνέδριο Εθνοφαρμακολογίας (Μέρος Α) – Παραδοσιακή θεραπευτική (και μια ωραία ταινία)

Πριν λίγο καιρό συμμετείχαμε στο 1ο πανελλήνιο συνέδριο εθνοφαρμακολογίας στην Αθήνα.

Θέλαμε να κατασταλάξουν λίγο οι πληροφορίες μέσα μας πριν αρχίσουμε να τις μοιραζόμαστε μαζί σας (εντάξει, αυτό είναι 50% αλήθεια και 50% δικαιολογία για την αναβλητικότητά μας – οκ, της Αναστασίας την αναβλητικότητα, ο Μιχάλης και οι υπόλοιποι έχουν άλλα ελαττώματα…).

Μάθαμε πολλά, αναθεωρήσαμε πράγματα που πιστεύαμε, επιβεβαιώσαμε πράγματα που υποψιαζόμασταν, είδαμε πόσα ακόμη υπάρχουν για να ερευνηθούν και να μάθουμε. Και κυρίως είδαμε ότι είμαστε πολύ περισσότεροι απ όσους φαινόμαστε αυτοί που παθιαζόμαστε με τα αρωματικά φυτά και τις θεραπευτικές τους ιδιότητες!

Tο σημαντικότερο συμπέρασμα που κρατήσαμε (take home message στην καθομιλουμένη) ήταν το πόσο επείγει η καταγραφή της γνώσης που έχει απομείνει για την παραδοσιακή θεραπευτική, για να διασωθεί και να μελετηθεί επιστημονικά.

Αυτό ακριβώς κάνει η επιστήμη της εθνοφαρμακολογίας: μελετά τις δράσεις των φυσικών φαρμάκων της παραδοσιακής ιατρικής, τις ερμηνεύει επιστημονικά και αξιοποιεί αυτή τη γνώση για την αντιμετώπιση ασθενειών και τη βελτίωση της ζωής μας.

Εξάλλου πολλές δραστικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στα φάρμακα προέκυψαν από αυτή την παρατήρηση των παραδοσιακών χρήσεων των φυτών στις τοπικές κοινωνίες. Οι βοτανοθεραπευτές και κυρίως οι γιατροί της αρχαιότητας μελέτησαν (ο Ιπποκράτης απέδειξε κιόλας) την αποτελεσματικότητα των φαρμακευτικών φυτών. Ωστόσο μέχρι σήμερα έχει ερευνηθεί επιστημονικά μόνο το 1% των φυτών παγκοσμίως!

Η παραδοσιακή γνώση μπορεί να είναι «οδηγός» για την επιστημονική έρευνα, δυστυχώς όμως σήμερα έχει ήδη χαθεί μεγάλο μέρος της. Οι άνθρωποι που έμαθαν και θυμούνται πώς χρησιμοποιούνται από παλιά οι φυσικές θεραπείες σιγά σιγά φεύγουν από τη ζωή, η γνώση αυτή δεν καταγράφεται, κι έτσι χάνεται. Και χάνεται γρήγορα, όχι αργά.

Στην παρουσίασή της στο συνέδριο η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Τμήματος Φαρμακoγνωσίας ΑΠΘ Μαντώ Λάζαρη, ανέφερε ότι ερευνητές στην Κρήτη που μελετούν την αυτοφυή χλωρίδα της περιοχής, όταν πριν από 10 χρόνια ξεκίνησαν την έρευνά τους, είχαν συναντήσει περισσότερους από 150 ανθρώπους που αναγνώριζαν τα είδη της, τα συνέλεγαν και τα χρησιμοποιούσαν. Πριν από 2 χρόνια δεν υπήρχαν ούτε 50 άνθρωποι που να κατέχουν αυτή τη γνώση. Η γνώση αυτή μεταφέρεται κυρίως προφορικά, αλλά οι νεότεροι άνθρωποι είτε έχουν φύγει από την ύπαιθρο, είτε ακόμη κι αν ζουν εκεί, συνήθως δεν έχουν επαφή με τη φύση και ενδιαφέρον για να καταγράψουν αυτά τα «γιατροσόφια» ώστε να διασωθούν.

(Τώρα εμείς δεν γίνεται να μην σκεφτούμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με τη γνώση για τους παραδοσιακούς, φυσικούς τρόπους καλλιέργειας, της φυσικής προστασίας των φυτών, κλπ, αλλά αυτό είναι για άλλη φορά.)

Πριν από 2 χρόνια, τυχαία, σε ταξίδι στην Αθήνα, μιλήσαμε με την κ. Μαρία, φίλη φίλων. Η κουβέντα έφτασε (εννοείται) στη ρίγανη και μάθαμε ότι όταν η μαμά της ήταν κοριτσάκι, γύρω στα 1920-30, στην Αθήνα, της τρύπησαν τα αυτιά, και για να «ψηθεί η πληγή» χωρίς να μολυνθεί, έβαλαν ξυλάκι από ρίγανη αντί για σκουλαρίκι!

Ενθουσιαστήκαμε, μας φάνηκε όμως λίγο παράξενο και ψάξαμε να δούμε αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στον παντογνώστη google.Έτσι οδηγηθήκαμε στον Καναδά σε μια κοπέλα ιταλικής καταγωγής, την Christina, η οποία έχει γράψει στο blog της ένα άρθρο με τίτλο «Oregano… My mom stuck it in my ears»! Ε, και η δική της μαμά, στην άλλη πλευρά του πλανήτη, όταν μολυνόταν τα αυτιά της από σκουλαρίκια, έβαζε κλαδάκια από ρίγανη! Και τότε ήταν που σκεφτήκαμε πόσο ωραίο θα ήταν να συγκεντρώναμε κι άλλες τέτοιες ιστορίες με φυτά και θεραπείες, εξάλλου σήμερα με το internet δεν υπάρχουν δικαιολογίες… (παρακαλούμε το Τμήμα Προγραμματισμού να το προσθέσει στη λίστα με τα μελλοντικά project …)

Στο internet πάλι ανακαλύψαμε και μια πολύ ωραία ταινία μικρού μήκους, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Σιαδήμα και σενάριο Στέλλας Καβαδάτου, το «Rοsmarinus Οfficinalis Ή Δεντρολίβανος ο Φαρμακευτής». Βασίζεται σε πραγματική ιστορία, 20 δυνατά λεπτά, πολλή τροφή για σκέψη! Δείτε την και μετά στείλτε μας ό,τι θυμάστε από γιατροσόφια!